به نام خدا

تهیه کنندگانمحدثه عبادی زادهمریم محمدخانی

پارناس { هنربرای هنر }

پارناس در افسانه ‌ های یونانی نام کوهی است که دختر زئوس خدای خدایان افسانه ‌ های یونان که حافظ هنرهای زیبا بودند با برادرشان آپولون که خدای شعر بود زندگی می ‌ کردند. نام ‌ گذاری این مکتب نیز بخاطر علاقه شاعران این مکتب به شعر به عنوان هنری است که فقط به خودی خود ارزش دارد و هدفی جز زیبایی و کمال ندارد.

ویکتور هوگو شاعر و نویسنده فرانسوی با اثر معروف خود شرقی ‌ ها پایه گذار مکتب هنر برای هنر شد و در واقع وی بود که برای اولین بار این واژه را در دنیای ادبیات مطرح نمود. این باعث شد جوانانی دور ویکتور هوگو جمع بشوند که شعارشان هنر برای هنر باشد و هنر را همچون خدایی میدیدند که باید فقط به خاطر خودش پرستش شود و نباید از آن انتظار سود و منفعت داشت و در راستای هدفی قرار گیرد. آنان هنر و زیبایی را هدف نهایی می ‌ دانستند که بالاترین هدف هستند و نمی ‌ توانند وسیله ‌ ای برای رسیدن به اهداف دیگر شوند. در راس این جوانان تئوفیل گوتیه بود که پارناس را اینگونه تعریف می ‌ کرد : « هنر برای هنر به معنی هنری آزاد فارغ از هرگونه نگرانی و دل ‌ مشغولی بجز زیبایی.» البته شاعر نام ‌ دار دیگر این مکتب تئودور دو بانویل بود.

ویکتور هوگو...

ویکتورهوگوبااین که قبلابه مسائل اجتماعی توجه داشت وبعد ها نیز درسال 1840 برای هنرمند وظیفه اجتماعی قائل شددرسال 1829 بایکی ازاثارخویش به نام شرقیات پایه گذار مکتب هنربرای هنرشد. درپی تحولات سیاسی در سال 1830 ومطرح شدن هنرمفیدویکتور هوگو در کتاب " شرقیات مکتب هنربرای هنرراپایه گذاری کرد. هوگو شاعر بزرگ رومانتیک در این اثر خود توجه زیادی به قالب شعر و وزن و قافیه نشان داد و ادعا کرد که شاعر همیشه حق دارد اثر بیهوده ‌ ای منتشرسازد.

. هوگو در ضمن همین مقدمه اظهار داشت : " اگر بانظری بلند بنگریم در شعر موضوع خوب و به وجود ندارد، شاعران خوب و بد هستند. ، همه چیز مایه هنر است، نباید پرسید که چه علتی شاعر را به اختیار موضوعی نشاط آور یا غم انگیز، وحشتناک یا دلاویز، واضح یا مبهم واداشته است.

عبارت " هنر برای هنر " در همان سال از طرف هوگو مطرح شده و همیشه در مباحثات ادبیش می گفت : صد بار می ‌ گویم : " هنر برای هنر ‍!"

نویسندگان این مکتب جزبه قالب وشکل اثر خودومحتوای ان به چیز دیگری اهمیت نمی دادند. ازجمله شاعران این مکتب تئوفیل گوتیه و تئودور دوبانویل می باشند. تنوفیل گوتیه از شعری دفاع می کرد که به کلی با مسایل اجتماعی و اخلاقی و سیاسی بیگانه باشد

در حدود سال ۱۸۶۰ جوانانی بر ضد مکتب رمانتیسم قیام کردند و اینان که تحت تاثیر شعار هنر برای هنر قرار داشتند محافل ادبی برای خود تشکیل دادند که سردمدار اینان لوکنت دو لیل بود. آنها برای بیان افکار خود از میان هنرها قالب ادبی شعر را برگزیدند زیرا از نظر آنان وقتی کلام و فکر به اوج زیبایی برسند در شعر متبلور می ‌ شوند. زیبایی شعر برای آنها در درجه اول اهمیت قرار داشت و از میان قالب ‌ های شعری آنها به قصیده ‌ های چهارده بیتی و ترجیع ‌ بند علاقه داشتند. ۱۸۷۶ سه جلد از مجموعه اشعار این شاعران که رفته معاصر » منتشر گردید که مورد استقبال نیز واقع شد. بعد رفته به نام پارناسین ‌ ها معروف شدند تحت عنوان « پارناس معاصر منتشرشد.

تواناترین شاعر این مکتب ژوژه ماریا دوهریا است. او شاعری به تمام معنا پارناسین است. شعر درخشان او گویی به دست جواهرسازی زینت یافته است. این شاعر که به مباحث تاریخی و اساطیری پرداخته فقط یک کتاب شعر به نام : (les trophees) دارد و از لحاظ ساختمان بی نظیر است.

در سال 1860 عده ‌ ای تحت تأثیر مشرب " هنر برای هنر " دور هم گرد ‌ آمدند و محافل ادب تشکیل دادند در رأس این شاعران لوکنت دولیل قرار داشت. مجموعه اشعار این شاعران با عنوان " پارناس معاصر " انتشار یافت و چون این کتاب با استقبال عام مواجه شد به سرعت به چاپ ‌ های متعدد بعدی رسید. این گروه را پارناسین لقب دادند. پارناسین ‌ ها معتقد بودند که شعر نه برای خنده و نه برای گریه بلکه فقط برای زیبایی ا ست و هدفش خودش است

اصولی که مورد توجه پارناسین ‌ ها بوده است و مکتب آنان را از مکتب ‌ های دیگر مشخص می کندعبارت است از : 1 کمال شکل عدم دخالت احساسات وعدم توجه به ارمان وهدف 2 زیبایی قافیه وابستگی به ایین هنر برای هنر. پیرو این مکتب به ادبیات دوره کلاسیک متمایل میشود 3 یاس وناامیدی که دراثار انها دیده میشود

نومیدی و یأس در آثار اینان زیاد است همه چیز را وهم آلوده، خیالی می دانند و جریان عبث و توقف ناپذیر زندگی را احمقانه فرض می ‌ کردند. هیچ چیزی از منظر اینان وجود ندارد حتی خدا. فقط مرگ وجود دارد. نومیدی اصل حاکم زندگیست و امید بیماری ‌ ای بیش نیست. آرزو هوس ‌ ها غلط است و به دو ریخته می ‌ شود و

لوکنت دولیل فراخنای دشت بیکران است و کشتزارها بی سایه و چشمه ای که گله ها از آن آب نوشیدند خشکیده است جنگل دور دست که پیرامونش تاریک است بی حرکت در خواب سنگینی غنوده است تنها گندم های بزرگ رسیده بسان دریای زرین به خواب در کرانه افق لمیده اند و همچون فرزندان آرام زمین مقدس بی هراس جام خورشید را سر می کشند...

پ ا ی ا ن