1. Picasso para Celso Emilio Ferreiro

2. Miró para Celso Emilio Ferreiro

4. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima O pan é máis útil que a poesía, pro ¿como comer o pan sen o compango da poesía?. A.S.

5. Sementar: plantar algo para que floreza, para que medre Espranza: esperanza (palabra non normativa) Noite pechada: escuridade total Anguria: angustia Abafar: afogar, non deixar respirar Surrir: sorrir (palabra non normativa) Crara: clara (palabra non normativa) A cita inicial é de Arístides Silveira (aristado: que molesta; silva: que pincha), pseudónimo do propio autor Celso Emilio Ferreiro: O pan é máis útil que a poesía, pro ¿como comer o pan sen o compango da poesía?. A.S.

6. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima

7. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima O nome de Moraima tráelle sempre a esperanza e a paz, morrendo cando non o pronuncia. A muller é o símbolo da esperanza Hai dúas partes claras: 1 positiva con Moraima, unha negativa sen Moraima 1ª parte: catro estrofas paralelísticas e sinónimas (vivir) 2ª parte: unha estrofa que rompe en todo coas anteriores (morrer)

8. Cando quero vivir libre digo Moraima. b Digo Moraima b cando semento a espranza. b Digo Moraima b e ponse azul a alba. b Cando quero soñar libre digo Moraima. b Digo Moraima b cando a noite é pechada. b Digo Moraima b e ponse a luz en marcha. b Cando quero chorar libre digo Moraima. b Digo Moraima b cando a anguria me abafa. b Digo Moraima b e ponse a mar en calma. b Cando quero surrir libre digo Moraima. b Digo Moraima b cando a mañá é crara. b Digo Moraima b e ponse a tarde mansa. b Cando quero morrer libre non digo nada. b E mátame o silencio libre de non dicir Moraima b O esquema da rima é o mesmo na 1ª parte e diferente na 2ª. Realmente os catro primeiros versos libres non o son porque a rima abraza, envolve as catro estrofas positivas deixando libre a negativa, a 5ª coa palabra morrer (único –ér do poema)

9. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima Son maioría as palabras coa vogal tónica a: claridade, sonoridade, abertura, sentimentos positivos

10. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima Tamén abundan as palabras con vogal tónica i (forte, berro, son agudo) para marcar e reforzar a palabra Moraima. Menos na última na que digo/dicir está precedida de negación

11. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima Se sumamos as tónicas a e as tónicas i, pouco queda e boa parte na última estrofa

12. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima Outro recurso que aporta sonoridade ao poema é a continua repetición de consoantes nasais (m,n,ñ). Nisto non hai diferenzas nas dúas partes.

13. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima A unidade rítmica é o par de versos, hai un continuo encabalgamento tanto na 1ª coma na 2ª partes. Mais na segunda só hai dous pares de versos, non tres.

14. Cando quero vivir digo Moraima.1 Digo Moraima 2 cando semento a espranza. Digo Moraima 3 e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. 1 Digo Moraima 2 cando a noite é pechada. Digo Moraima 3 e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. 1 Digo Moraima 2 cando a anguria me abafa. Digo Moraima 3 e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. 1 Digo Moraima 2 cando a mañá é crara. Digo Moraima 3 e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima 1 3+3+3+3= 12, 12+1= 13 Moraimas, palabra-tema, enche o poema. Nun poema de 91 palabras, 13 son Moraima

15. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima O mesmo verso digo Moraima repítese 12 veces na parte positiva e cambia na negativa rotundamente: non dicir Moraima.

16. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima A anáfora (repetición da 1ª palabra no verso) é constante. A conxunción temporal cando repítese decote para dar a impresión de sempre, idea reforzada polos tempos en presente habitual

17. Cando quero vivir 1 digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. 2 Digo Moraima e ponse azul a alba. 3 Cando quero soñar 1 digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. 2 Digo Moraima e ponse a luz en marcha. 3 Cando quero chorar 1 digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa.2 Digo Moraima e ponse a mar en calma. 3 Cando quero surrir 1 digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. 2 Digo Moraima e ponse a tarde mansa. 3 Cando quero morrer 1 non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima Suprimido o verso repetido 12 veces, aínda temos tres series de versos paralelísticos (que repiten a mesma estrutura), menos na parte final que só se mantén a serie 1 -serie 1: vivir, soñar, chorar, sorrir // morrer -serie 2: esperanza, escuridade, angustia, claridade -serie 3: claridade, claridade, sosego, tranquilidade (achegadas por Moraima)

18. Cando quero vivirdigo Moraima. cando semento a espranza. Digo Moraima. e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima Cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima Se suprimimos as palabras que se repiten, teremos (mantendo os artigos necesarios) un poema moi breve de 50 palabras (total 91). Así que toda a poesía está baseada na repetición

19. Cando quero vivir digo Moraima. Cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima Moraima converte a esperanza en alba azul, a noite en luz, a anguria en mar calma, a mañá clara en tarde mansa. Pero a súa ausencia só trae a morte e o silencio. Moraima é a vida, a súa ausencia é a morte

20. Cando quero vivirdigo Moraima. cando semento a espranza. Digo Moraima. e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima Cando a mañá é crara. e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima Hai un avance temporal desde o comezo do día (da vida) ata a tarde mansa (a madurez da vida), sempre na compañía da muller Moraima. Se ela falta só quedará a morte e o silencio

21. Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima Finalmente, vemos unha poesía de aparente sinxeleza mais moi elaborada, cunha simplicidade final que é produto da depuración, do traballo, da selección intencionada.

22. O poema pertence á obra Onde o mundo se chama Celanova, última de Celso Emilio Ferreiro, publicada en 1975. É o 2º da serie de poemas "de 1972“. É un canto á súa muller, Moraima, como obxecto amoroso ou como confidente da súa intimidade. É un poema lírico, subxectivo, dun poeta máis coñecido polos seus versos de tema social e patriótico.

24. Celso Emilio Ferreiro (1912) coñeceu a Moraima (María Luísa Moraima Laredo Fernández) en 1938 (el era radiotelegrafista no exército e un día marcou por erro un número, o dela e de aí…) Dedícalle este poema en 1972. Cantos anos tiña Celso Emilio en 1972? Cantos anos pasaran desde que se coñeceran?

29. www.ogalego.eu Anxo González Guerra Vitoria Ogando Valcárcel Versións musicadas en Son de poetasSon de poetas Versión de María do Ceo, No bico un cantar