1. Wernher von Braun Od SS- do NASA, czyli geniusz XX stulecia, który celował w gwiazdy i trafił w Londyn.

2. Baron Wernher Magnus Maximilian von Braun urodził się 23 marca 1912 r. w arystokratycznej rodzinie w miejscowości Wirsitz, która od 1919 roku znajduje się w Polsce pod nazwą Wyrzysk. Po 1920 roku jego rodzina przeniosła się do Berlina. Wernher von Braun od najmłodszych lat wykazywał ogromną pasję do nauki. Pomimo tego w szkole nie należał jednak do najlepszych uczniów. Największe problemy paradoksalnie sprawiały mu fizyka i matematyka. W 1925 r. w jednym ze szkolnych czasopism natknął się na wzmiankę o pionierskiej rozprawie Hermanna Obertha Rakieta w przestrzeni międzyplanetarnej. Książka ta wywarła na chłopaku ogromne wrażenie, kierując jego zainteresowania astronomią w stronę konstrukcji pojazdów umożliwiających odbywanie podróży międzygwiezdnych. Młodość

3. W 1933 roku dostał się do Fliegerkorps, otrzymując licencję pilota oraz dobrowolnie wystąpił o przyjęcie do szkoły jazdy konnej SS, skutkiem czego 1 listopada został oficjalnie mianowany SS-Anwärter, a więc kandydatem pełnoprawnym SS. 27 lipca 1934 r. Wernher von Braun ukończył studia na Uniwersytecie Berlińskim, otrzymując tytuł doktora fizyki za pracę „Konstrukcja oraz rozwiązanie teoretyczne i eksperymentalne problemu rakiety na paliwo ciekłe”. Jego egzaminatorzy uznali rozprawę za tak wartościową, że przyznali jej status opus eximium. Praca naukowa zwróciła także uwagę Urzędu Uzbrojenia, który dostrzegając nowatorski charakter zawartych w niej też, nadał jej klauzulę tajności, opatrując ją tajemniczym kryptonimem „Odnośnie do badań nad spalaniem”. Dzięki wsparciu kapitana artylerii Waltera Dornbergera, naukowiec rozpoczął pracę w wojskowym ośrodku badawczym w Kummersdorf. Tam też wkrótce odniósł swój pierwszy sukces. Udało mu się wysłać w powietrze dwie rakiety na paliwo ciekłe – „Max” i „Moritz”, które osiągnęły pułap od 2,5 km do 3,5 km. Tuż po zakończeniu eksperymentu postanowił uczcić sukces i udał się do Londynu. Spędzając w nim Boże Narodzenie zachwycał się miastem, nie wiedząc, że za kilka lat będzie ono niszczone pociskami, które sam skonstruuje. Boże Narodzenie Kariera naukowa i wczesne powiązania z NSDAP

4. w 1936 r. dołączył do Luftwaffe. Od tej pory jego kariera nabrała zawrotnego tempa. Już w następnym roku został dyrektorem technicznym nowo powstałego rakietowego ośrodka doświadczalnego w Peenemünde na Wyspie Uznam. W 1937 roku wstąpił w szeregi NSDAP. Dzięki inwestycjom ze strony niemieckiej armii, załoga złożona początkowo ze 123 pracowników umysłowych i 226 fizycznych do wybuchu wojny co najmniej się potroiła, po 1939 r. zaś jeszcze bardziej urosła w siłę. W roku 1940 von Braun został przyjęty do SS i otrzymał stopień Untersturmführera (podporucznika), a w 1943 awansował do stopnia Sturmbannführera (majora). Był głównym projektantem pocisku balistycznego Aggregat 4, która stała się „bronią odwetową” V2. SSUntersturmführera SturmbannführeraV2 Rozwój kariery w szeregach NSDAP

5. W eksperymentalnym ośrodku, w atmosferze ścisłej tajności wraz z innymi uczonymi pracował nad projektem pocisku balistycznego Aggregat 4 (A-4), przemianowanego później na szerzej znane V-2. Rakieta pełniła funkcję niemieckiej broni odwetowej i stanowiła pierwszy w historii udany konstrukcyjnie rakietowy pocisk balistyczny, który przekroczył linię Kármána (wysokość 100 km), wzbijając się tym samym w przestrzeń kosmiczną. Rozkaz uruchamiający produkcję A-4 Hitler podpisał 22 grudnia 1942 r., w następnym roku obejrzał zaś film obrazujący udane wystrzelenie pocisku. Od tego momentu niemiecki wódz stał się gorliwym entuzjastą nowej broni, żądając zwiększenie skali jej produkcji do kilku tysięcy pocisków rocznie i przyznając ośrodkowi w Peenemünde najwyższy priorytet. Hitler (kadr) 7 lipca 1943 r. Hitler obejrzał kolorowy film pokazujący udane wystrzelenie A-4 w kierunku Londynu. Od tej pory wódz III Rzeszy stał się fanatycznym entuzjastą nowej broni i osobiście nadał Wernherowi von Braunowi tytuł profesorski Projekt zagłady, von Braun zbrodniarzem wojennym

6. Wobec rosnącej presji na wzmożoną produkcję Wunderwaffe – „cudownych broni”, które według hitlerowskiej propagandy miały odwrócić bieg wojny oraz uratować „tysiącletnią Rzeszę” przed widmem przegranej, a także w obliczu ogólnokrajowego braku siły roboczej, do pracy przy produkcji pocisków zaangażowano więźniów obozu koncentracyjnego Mittelbau-Dora. To Von Braun był pomysłodawcą wykorzystania więźniów obozów koncentracyjnych do produkcji rakiet. Konferencja, która odbyła się na wyspie Uznam 16 kwietnia 1943 roku w obecności szefa SS Heinricha Himmlera i szefa resortu zbrojeń SS-Obergruppenführera Emila Mazuwa, na wniosek von Brauna zadecydowała o utworzeniu szeregu obozów i podobozów w sztolniach i tunelach podziemnych KL Mittelbau Dora. Przy produkcji rakiet w zakładach obozu koncentracyjnego Mittelbau-Dora wykorzystywano tysiące przymusowych robotników, z których około 25 tysięcy nie przeżyło. W podziemnym kompleksie od 1943 r. montowano rakiety V-2, po zbombardowaniu przez RAF ( korzystając z informacji polskiego wywiadu, Air Royal Force przeprowadziło w nocy z 17 na 18 sierpnia 1943 r. nalot na Peenemünde. Akcji tej nadano kryptonim „Operacja Hydra". Bombardowanie znacznie opóźniło postępy niemieckich badań) ośrodka w Peenemünde. W późniejszych wypowiedziach von Braun zapewniał, że nie miał wpływu na los zatrudnionych więźniów i nie poczuwał się do odpowiedzialności za ich cierpienia. Jednak dziś wiemy, że zachowały się świadectwa dowodzące o jego bezpośrednich spotkaniach z więźniami pracującymi na rzecz programu. Praca przebiegała często w morderczych warunkach. Roboty trwały dniem i nocą, wszechobecny pył powodował choroby płucne, dyzenterię czy tyfus, dziesiątkujące niedożywionych i wyczerpanych pracą ponad siły więźniów.UznamHeinricha HimmleraSS-ObergruppenführeraEmila MazuwaKL Mittelbau Dora

7. Później, w wyniku fałszywych oskarżeń o defetyzm i sprzyjanie komunistom, Gestapo aresztowało von Brauna i osadziło w więzieniu w Stettinie (Szczecinie). W chwili aresztowania von Braun nie rozumiał, o co się go oskarża. Po zamachu na Hitlera w lipcu 1944 r. kierownictwo ośrodka Peenemünde przejęło SS, a miejsca oficerów związanych z Wehrmachtem zajęli oficerowie z SS. W wyniku interwencji ministra ds. gospodarki i uzbrojenia Alberta Speera po dwóch tygodniach von Braun został zwolniony z więzienia. W zaledwie 21 miesięcy po oficjalnym zatwierdzeniu projektu (7 września 1944 r.) Niemcy przeprowadzili pierwszy atak V-2. To był najbardziej twórczy, ale i kompromitujący rozdział w życiu i karierze Wernhera von Brauna. Pracując nad zwiększeniem zasięgu rakiet, ich prędkości i precyzji w osiąganiu celów, musiał przewidzieć skutki nalotów na Londyn, Liege i Antwerpię. Same naloty V-2 na Londyn spowodowały śmierć około 9 tysięcy osób. Nazizm pozbawił młodych naukowców wszelkiej etyki oraz dał nieskrępowany dostęp do wszelkiego rodzaju doświadczeń i eksperymentów. Nazista i ofiara reżimu

8. 2 maja 1945 r., wraz z gronem najbliższych współpracowników Wernher von Braun oddał się ręce Amerykanów, licząc na możliwość kontynuowania prac nad rakietami. Ci, zdziwieni niecodzienną postawą uczonych, szybko dostrzegli w nich potencjał, a wraz z nim szansę na zwyciężenie rysującej się coraz wyraźniej konfrontacji z ZSRR. W 1945 r. Harry Truman zatwierdził więc operację „Paperclip”, mającą na celu przerzucenie do Stanów Zjednoczonych czołowych niemieckich naukowców. Fałszowanie i ukrywanie ich nazistowskiej przeszłości jest przykładem na moralnie wątpliwy pragmatyzm rządu USA, a w szczególności najwyższych gremiów wojskowych.W ręce Amerykanów trafiły duże ilości cennej dokumentacji technicznej oraz pewna ilość rakiet V-2 i podzespołów. Cała grupa von Brauna została zainstalowana w Forcie Bliss w Teksasie. Pracowali tam nad rakietami dla Armii USA oraz asystowali przy startach V-2 w White Sands Proving Ground w Nowym Meksyku. Von Braun został zatrudniony w powstałej w 1958 roku agencji kosmicznej National Aeronautics and Space Administration (NASA), stając się pierwszym dyrektorem Centrum Lotów Kosmicznych imienia George’a C. Marshalla w Alabamie. Kolejnym dziełem von Brauna była rakieta Saturn V, która pozwoliła wylądować amerykańskim astronautom na Księżycu. Za to osiągnięcie został odznaczony w 1969 roku jednym z najwyższych odznaczeń: Distinguished Service Medal.National Aeronautics and Space AdministrationCentrum Lotów Kosmicznych imienia George’a C. MarshallaAlabamieSaturn VastronautomKsiężycuDistinguished Service Medal Dezercja von Brauna, operacja “Paperclip”

9. Konfrontacja wybielonej tożsamości z opinią publiczną Mimo że cieszył się szacunkiem w Stanach Zjednoczonych, widmo jego nazistowskiej przeszłości powróciło na początku lat siedemdziesiątych. Kiedy „Paris Match” opublikował entuzjastyczny artykuł o von Braunie, do redakcji napłynęło kilka listów od czytelników, którzy rozpoznali człowieka na fotografiach. Czytelnicy byli byłymi więźniami Mittelwerk, w czasie wojny zmuszanymi do pracy nad V2, a ich wspomnienia o von Braunie różniły się diametralnie od charakterystyki przedstawionej w artykule. Twierdzili, że osobiście wydawał rozkazy egzekucji więźniów za rzekomy sabotaż i powinien stanąć przed trybunałem międzynarodowym jako zbrodniarz wojenny. Zarzuty nie doprowadziły wprawdzie von Brauna przed żaden trybunał, ale ostatnie lata życia upłynęły mu na tłumaczeniu się ze swojej wojennej przeszłości; zmarł w 1977 w atmosferze mnożących się podejrzeń. Zmarł z powodu rozwoju raka trzustki.Paris MatchMittelwerk

10. Dziękuję za uwagę! Jagoda Kuczaj IV A