2. Falling Water
Fallingwater or Kaufmann Residence is a house designed by architect Frank Lloyd Wright in in rural southwestern Pennsylvania, 43 miles (69 km) southeast of Pittsburgh, Pennsylvania, United States.[4] The home was built partly
over a waterfall on Bear Run in the Mill Run section of
Stewart Township, Fayette County, Pennsylvania, in the Laurel
Highlands of the Allegheny Mountains.
Time cited it after its completion as Wright's "most beautiful job";[5] it is listed among Smithsonian's Life List of
28 places "to visit before you die."[6] It was designated a National Historic Landmark in [3] In 1991, members
of the American Institute of Architects named the house the "best all-time work of American architecture" and in 2007, it was ranked twenty- ninth on the list of America's Favorite Architecture according to the AIA.

3. فالینگ‌واتر
مختصات: ۳۹°۵۴′۲۲″ شمالی ۷۹°۲۸′۵″ غربی
فالینگ‌واتر یا آبشار (به انگلیسی: Falling water) که به آن "اقامتگاه کافمن" نیز گفته می شود٬ خانه‌ای است که معمار معروف آمریکائی، فرانک لوید رایت، در سال ۱۹۳۵ در پنسیلوانیای آمریکا طراحی کرده‌است و جز یکی از برترین آثار معماری قرن بیستم به شمار می‌رود.
این خانه در نزدیکی شهر پیتسبورگ و با تبعیت از قوانین سبک بین‌المللی ساخته شده آست.
محاسبات فنی این بنا را ویلیام وسلی پیترز انجلم داد.

4. History
At age 67, Frank Lloyd Wright was given the opportunity to design and have constructed three buildings. His three works of the late 1930s— Fallingwater, the Johnson Wax Building in Racine, Wisconsin, and the Herbert Jacobs house in Madison, Wisconsin—brought him back into prominence in the architectural community.[7] Edgar Kaufmann Sr. was a Pittsburgh businessman and president of Kaufmann's Department Store. His son, Edgar Kaufmann, Jr., studied architecture briefly under Wright. Edgar Sr. had been prevailed upon by his son and Wright to subsidize the cost of a 12 foot square model of Wright's Broadacre City. The model was initially displayed at an Industrial Arts Exposition in the Forum at the Rockefeller Center starting on April 15, After the New York exposition, Kaufmann Sr. arranged to have the model displayed in Pittsburgh at an exposition titled "New Homes for Old", sponsored by the Federal Housing Administration. The exposition opened on June 18 on the 11th floor of Kaufmann's store.[8] The Kaufmanns lived in “La Tourelle”, a French Norman estate designed by Pittsburgh architect Benno Janssen (1874–1964) in the Fox Chapel suburb in 1923 for Edgar J. Kaufmann. Wright visited Bear Run on Tuesday, December 18.[9] The Kaufmanns and Wright were enjoying refreshments at La Tourelle when Wright said to Edgar Jr., in tones that the elder Kaufmanns were intended to overhear, “Edgar, this house is not worthy of your parents...”[citation needed] The remark spurred the Kaufmanns' interest in something worthier. Fallingwater would become the end result.

5. تاریخچه
بازسازی تاریخچه خانه آبشاری در 67 سالگی اش این فرصت را برای فرانک لیود رایت ایجاد کرد که با طراحیها و ساختارهایش از 3 ساختمان در بناهای معماری دوباره ظهور کند . سه کار اصلی وی از اواخر دهه 1930 با نامهای : خانه آبشاری ، ساختمان مومی شکل جانسون درراسین ، ویس کانسین و خانه هربرت جکوبس در مادیسون (ویسکانسین) دوباره او را به اوج شکوفایی در جامعه معماری برگرداند . فرضیه خانه آبشاری یکی از معروفترین فرضیات معماری است که توسط ادگارکافمن بزرگ (یکی از موفق ترین مردان تاجر و رئیس فروشگاه بزرگ کافمن)اجرا شد . پسرش بنام ادگار کافمن کوچک بطور مختصری به مطالعه معماری تحت نظر رایت پرداخت و بدین ترتیب ادگار بزرگ با کمک رایت و پسر خود موفق شد تا هزینه ای معادل با ساخت خانه ای در 12 متر مربع را در این پروژه سرماگذاری کند .
این مدل در ابتدا در شرح هنرهای صنعتی در چارچوب مرکز راک فلر و در پانزدهم آوریل سال 1935 ارائه شد . پس از شرح و توصیف متشابه دیگری در نیویورک ، کافمن بزرگ ترتیبی داد تا مدل نمایشی را در پیترزبرگ و با عنوان توصیفی « خانههایجدیدبجایخانههایقدیمی»بسازد؛کهاینمدلتوسطدولت فدرال ایجاد مسکن مورد حمایت قرار گرفت . این مدل در هجدهم ژانویه برای یازدهمین طبقه از فروشگاه کافمن اجرا شد .

6. The Kaufmanns owned property outside Pittsburgh with a waterfall and cabins they used as a rural retreat. When these cabins deteriorated, Mr. Kaufmann contacted Wright.
On December 18, 1934, Wright visited Bear Run and asked for a survey of the area around the waterfall. One was prepared by Fayette Engineering Company of Uniontown, Pennsylvania including all the site's boulders, trees and topography, and forwarded to Wright in March 1935.[8]
As reported by Wright's apprentices at Taliesin, Kaufmann Sr. was in Milwaukee on September 22, nine months after their initial meeting, and called Wright at home early Sunday morning to surprise him with the news that he would be visiting Wright that day before lunch. He could not wait to see Wright's plans. Wright had told Kaufmann in earlier communication that he had been working on the plans, but had not actually drawn anything. After breakfast that morning, amid a group of very nervous apprentices, Wright calmly drew the plans in the two hours in which it took Kaufmann to drive to the Taliesin.[10]
Wright intended to build the home above the falls,[11] rather than below them to afford a view of the cascades as he had expected.[12] It is said that Kaufmann was initially very upset that Wright had designed the house to sit atop the falls. He had wanted the house located on the southern bank of Bear Run, directly facing the falls. He had told Wright that was his favorite aspect of the Bear Run property

7. کافمن در « لاتورله »یکملکلوکسفرانسویزندگیمیکردکهاینملکتوسط معمار سبک معروف پیترزبرگ بنام بنوجانسن ( ) در حومه بسیار مجلل و شیک فوکس چاپل در سال 1923 برای ارگار. جی. کافمن طراحی شد . رایت در سه شنبه هجدهم دسامبر از بیرران دیدن کرد و کافمن ها و رایت از رفع خستگی در لاتورله بسیار لذت بردند . آن لحظه که رایت ( یعنی همان کسی که برای اغوای بالقوه یک مشتری هیچ فرصتی را از دست نمی داد) با این لحن که کافمن مسن از فاصله دور قادر به شنیدن صدایش باشد به ادگار کوچک گفت : « ادگاراینخانه شایسته والدین تو نیست .» نظر کافمن را به مدلی با ارزش معطوف کرد . خود شخص کافمن مالک ملکی خارج از پیترزبرگ بود که دارای یک آبشار و تعدادی کلبه (همانند کلبه هایی که در مناطق روستایی استفاده می شوند) بود . وقتیکه کلبه های مذکور خراب شدند، آقای کافمن با رایت تماس گرفت. در هجدهم دسامبر سال 1934 رایت دوباره از بیرران دیدن کرد و بدین ترتیب تقاضای نقشه برداری از نواحی اطراف آبشار را داد . یکی از این نقشه برداریها توسط شرکت مهندسی فیاب از شهر تاون پنسیلوانیا صورت گرفت که کار اصلی آنها اندازه گیری تمامی سنگ ریزه ها، درختان و تهیه نقشه مکان نگاری را در بر می گرفت و در مارچ سال 1935 گزارش کامل کار آنها به رایت ابلاغ شد .
طبق گزارشات شاگردان رایت در تالسین که کافمن بزرگ در 22 سپتامبر در میلواکی بود ، یعنی 9ماه پس از اولین ملاقاتشان ، و در صبح زود یکشنبه رایت را به خانه اش دعوت کرد تا با این خبر که قبل از صرف نهار تمایل به دیدن وی دارد ، رایت را غافلگیر کند . او نمی توانست بیش از این منتظر بماند تا برنامه های رایت را ببیند .

8. رایت در آن گفتگوی اول صبح به کافمن گفت که در حال کار روی برنامه ها می باشد ، اما در واقع هنوز هیچ طرحی ندارد . بعد از صرف صبحانه آنروز ، رایت در میان گروهی از شاگردان بسیار عصبی اش ، در کمال خونسردی و آرامش ظرف 2 ساعت الگوهایی را ترسیم کرد و بدین ترتیب باعث شد کافمن به طرف تالسین حرکت کند . و درست در این زمان بود که کافمن برای اولین بار دانست که رایت قصد دارد بجای ساختن خانه زیر آبشار آنراروی آبشار بسازد، تا منظره یک آبشار کوچک را همانطور که او انتظار داشت را ایجاد کند .
باید به این نکته اشاره کرد که کافمن در ابتدا پس از اینکه از طرح رایت برای ساخت خانه اش بالای آبشار آگاه شد شدیداً ناراحت گشت . وی خانه ای را می خواست و مدنظر داشت که در حاشیه جنوبی رودخانه بیرران قرار بگیرد که از آنجا بتوان مستقیماً منظره آبشار را دید. او به رایت گفت که جنبه مورد علاقه اش به منظره رودخانه بیرران برمیگردد .

9. Design and construction
One problem of building was that the location of the north bank of Bear Run was not large enough to provide a foundation for a typically built Wright house.[9]
The Kaufmanns planned to entertain large groups of people, so the house would need to be larger than the plot allowed. Also, Mr. and Mrs. Kaufmann requested separate bedrooms as well as a bedroom for their adult son and an additional guest room.[9]
A cantilevered structure was used to address this.[9] The structural design for Fallingwater was undertaken by Wright in association with staff engineers Mendel Glickman and William Wesley Peters, who had been responsible for the columns featured in Wright’s revolutionary design for the Johnson Wax Headquarters.
Preliminary plans were issued to Kaufmann for approval on October 15, 1935,[13] after which Wright made a further visit to the site and provided a cost estimate for the job. In December 1935, an old rock quarry was reopened to the west of the site to provide the stones needed for the house’s walls. Wright only made periodic visits during construction, instead assigning his apprentice Robert Mosher as his permanent on-site representative.[13] The final working drawings were issued by Wright in March 1936 with work beginning on the bridge and main house in April 1936.
The construction was plagued by conflicts between Wright, Kaufmann, and the construction contractor. Uncomfortable with what he saw as Wright's insufficient experience using reinforced concrete, Kaufmann had the architect's daring cantilever design reviewed by a firm of consulting engineers. Upon receiving their report, Wright took offense and immediately requested Kaufmann to return his drawings and indicated he was withdrawing from the project. Kaufmann relented to Wright's gambit and the engineer’s report was subsequently buried within a stone wall of the house

10. طراحی و ساخت
درست در زمانی که رایت تصمیم به ساخت خانه در محل مورد نظر گرفت ، متوجه مشکلات ساخت در آن ناحیه شد . محل حاشیه شمالی رودخانه بیرران به اندازه کافی وسعت نداشت تا یک فونداسیون نرمال را برای ساختن خانه مورد نظر رایت فراهم آورد . گذشته از این مسئله او می بایست درخواستهای مالک که تمایل به بازدید و بررسی آن منطقه داشت را نیز مدنظر قرار می داد. برنامه های کافمن برای پذیرایی از گروه های بزرگی از دوستان و برپایی مهمانی های بزرگ باعث شد که رایت بداند خانه مذکور باید بزرگتر از آنچه او برنامه ریزی و طراحی کرده بود باشد . همچنین خانم و آقای کافمن اتاق خوابهای جداگانه زیادی را می خواستند . بدین ترتیب که یک اتاق خواب برای پسر بزرگشان و نیز اتاقهایی اضافه برای مهمانان می خواستند . راه حل رایت برای این مشکل و عدم فضای کافی وقتی آشکار شد که او تصمیم گرفت پایه ای اضافی را در ساختار این خانه بکار گیرد . طرح ساختاری برای خانه آبشاری تحت نظر رایت و توسط همکاران مهندس وی (همان کسانی که مسئول ساختار ستونها در طرح بسیار بحث برانگیز دیگر رایت با عنوان طرح فرم پذیر مرکز فرماندهی جانسون بودند) بنامهای مندل گلیکمن و ویلیام وسلی پیترز اجرا شد .
برنامه های مقدماتی این پروژه برای تأئید کافمن در پانزدهم اکتبر سال 1935 به وی ارائه شد . بعد از اینکه رایت بازدید دیگری را از زمین مذکور کرد به فراهم سازی یک تخمین با ارزش برای این کار پرداخت . در دسامبر 1935 ، معدن سنگ قدیمی غرب این پروژه دوباره بازگشایی شد تا بدین ترتیب سنگ مورد نیاز برای دیوارهای این خانه فراهم شود . رایت در طی دوران ساخت این خانه ، بر خلاف دستیارش رابرت موشرکه بطور مدام ابه آن پروژه و زمین سر می زد ، تنها بصورت دوره ای از آن محل بازدید می کرد . آخرین طرح های ترسیم شده توسط رایت در مارس 1936 با شروع کار بر روی پل و نیز برای شروع ساخت خانه اصلی در آوریل 1936 اجرا شد .

11. After a visit to the site in June 1936, Wright rejected the stonemasonry of the bridge, which had to be rebuilt.[citation needed]
For the cantilevered floors, Wright and his team used upside down T-shaped beams integrated into a monolithic concrete slab which both formed the ceiling of the space below and provided resistance against compression. The contractor, Walter Hall, also an engineer, produced independent computations and argued for increasing the reinforcing steel in the first floor’s slab. Wright refused the suggestion. While some sources state that it was the contractor who quietly doubled the amount of reinforcement,[14]according to others,[13] it was at Kaufmann’s request that his consulting engineers redrew Wright’s reinforcing drawings and doubled the amount of steel specified by Wright.
In addition, the contractor did not build in a slight upward incline in the formwork for the cantilever to compensate for the settling and deflection of the cantilever. Once the concrete formwork was removed, the cantilever developed a noticeable sag. Upon learning of the steel addition without his approval, Wright recalled Mosher.[15]
With Kaufmann’s approval, the consulting engineers arranged for the contractor to install a supporting wall under the main supporting beam for the west terrace. When Wright discovered it on a site visit, he had Mosher discreetly remove the top course of stones. When Kaufmann later confessed to what had been done, Wright showed him what Mosher had done and pointed out that the cantilever had held up for the past month under test loads without the wall’s support.[16]
In October 1937, the main house was completed.
The strong horizontal and vertical lines are a distinctive feature of Fallingwater

12. خطوط اصلی عمودی و افقی بخش های متمایز از مشخصات بارز پروژه خانه آبشاری بودند . ساخت این خانه با درگیری بین رایت ، کافمن و پیمانکاران این پروژه دچار بحران شد . مسئله ناخوشایند بر سر این موضوع بود که کافمن متوجه تجربه ناکافی رایت در بکارگیری بتن های جوشندار شد و پس از آن کافمن طرح بکارگیری ستونهای پیش آمده را مطرح کرد که توسط طرح مقاومتی مهندسان مشاور بازبینی شد . طبق گزارشات دریافتی ، رایت مقصر اعلام شد و سریعاً از کافمن درخواست برگشت طرحهای عملیاتی اش را کرد و اینطور بیان کرد که این پروژه تنها با بکارگیری طرحهای اعمال شده وی شانس موفقیت خواهد داشت . پس از مدتی بدلیل به زیر خاک رفتن یکی از دیوارهای خانه ، کافمن از کار خود و کنار گذاشتن طرح رایت پشیمان شد
پس از بازدید مجدد زمین در ژوئن 1936 توسط رایت ، او سنگ تراشی پل را رد کرد و اظهار کرد که « پلبایدازنوساختهشود . »رایتوتیمشتصمیم گرفتند بجای تیرهای ستونهای پیش آمده در طبقات زیرین از تیرهای T شکل یکپارچه (از بالا به پائین) که از صفحات بتنی یک تکه ساخته شده بودند استفاده کنند که هر دو بصورت سقفی برای طبقه زیرین در نظر گرفته می شدند و در برابر فشار ساختمان مقاومتی را ایجاد می کردند.

14. یکی از پیمانکاران و مهندسین این طرح بنام والترهال محاسبات جداگانه ای را اعمال کرد و برای افزایش مقاومت ساختمان استدلال خود را بدین صورت ارائه داد که : بایددر ماده ستونهای بتنی طبقه اول از فولاد نیز استفاده کرد . در حالیکه برخی منابع اثبات کرده بودند هال جزء پیمانکارانی است که مقدار مقاومت ساختمان را تا دو برابر افزایش می دهد ، رایت پیشنهاد وی را رد کرد . نسبت به دیگران اینبار کافمن از مهندسین مشاورش درخواست کرد که دوباره به بررسی و بازبینی طرحهای ارائه شده مقاوم سازی رایت بپردازند و مقدار فولاد معین شده توسط رایت را نیز تا دو برابر افزایش دهند .
همچنین وقتی پیمانکاران در قالب بندی بتنی برای تیرهای پیش آمده هیچ راهکاری را اعمال نکردند تا ازخمیدگی و انحراف ستونها جلوگیری کنند، ستونهای مذکور به طرز قابل ملاحظه ای خمش پیدا کردند. در این لحظه رایت به یاد پیشنهاد اضاف کردن فولاد بیشتر افتاد و موشر را فرا خواند. با تأئید کافمن، مهندسین مشاور برای پیمانکاران طرحی را ترتیب دادند که طبق آن یک دیوار محافظ تحت ستونهای دیوار اصلی برای تراس غربی کار گذاشته شود. وقتیکه رایت در یکی از بازدیدهایش از این منطقه به این ایده پی برد از موشر خواست بطور محتاطانه ای لایه های سنگی طبقه بالا را از نظر کیفیتی بهبود بخشد. وقتیکه بعدها کافمن به آنچه انجام داده بود اعتراف کرد، رایت به او آنچه که موشر انجام داده بود را نشان داد و به این نکته اشاره کرد که ستونهای جلویی برای ماهها بدون حمایت دیوار اصلی و تحت تحمل بار سنگین مورد آزمایش قرار گرفتند. در اکتبر سال 1937 خانه اصلی کامل شد.

15. Cost
The original estimated cost for building Fallingwater was US$35,000. The final cost for the home and guest house was US$155,000,[17][18][19] broken down as follows: house $75,000; finishing and furnishing $22,000; guest house, garage and servants' quarters $50,000; architect's fee $8,000. From 1938 through 1941 more than $22,000 would be spent on additional details and for changes in the hardware and lighting.[20]
The total project price of $155,000, adjusted for inflation, is the equivalent of approximately $2.6 million in A reflection of the relative cost of the project in its time is that the cost of restoration alone in 2009 was reported at $11.4 million
Use of the house
Fallingwater was the family's weekend home from 1937 to In 1963, Kaufmann, Jr. donated the property to the Western Pennsylvania Conservancy. In 1964, it was opened to the public as a museum. Nearly five million people have visited the house as of March Despite its location in a remote corner of Pennsylvania, the house (according to the informational pamphlet distributed on the grounds) hosts more than 150,000 visitors each year.[18]
Kaufmann, Jr. years later said, "He [Wright] understood that people were creatures of nature, hence an architecture which conformed to nature would conform to what was basic in people. For example, although all of Falling Water [sic] is opened by broad bands of windows, people inside are sheltered as in a deep cave, secure in the sense of the hill behind them

16. سکونت گزیدن در خانه ابشاری
هزینه ها
هزینه خانه اصلی و نیز خانه مهمانان هزینه ای برابر با دلار آمریکا را در بر داشت . بدین ترتیب که : خودخانه دلار،پایانکارو مبلمان خانه دلار ، خانه مهمان ، گاراژ و محل سکونت خدمتکاران دلار و دستمزد معمار 8000 دلار هزینه را شامل شدند . از سال 1938 تا 1941 بیش از دلار صرف دیگر جزئیات این پروژه و نیز صرف تغییرات در سبک آهن آلات و نورپردازی شد . هزینه کلی این پروژه با در نظر گرفتن نرخ تورمات دلار محاسبه شد که این مقدار در سال 2013 برابر با ارزش تقریبی 6/2 میلیون دلار بود. یکی از بازتاب های مرتبط با هزینه این پروژه در آن زمان این بود که ، در سال 2009 تنها هزینه ترمیم آن براب با 4/11 میلیون دلار برآورد شد .
سکونت گزیدن در خانه ابشاری
خانه آبشاری از سال 1937 تا سال 1963 خانه تعطیلات خانوادگی کافمن در نظر گرفته شد . در سال 1963 ، کافمن کوچک این ملک را به کمیسیون نگهداری منابع طبیعی در غرب پنسیلوانیا اهدا کرد . در سال 1964 ، ملک مذکور بعنوان موزه برای بازدید عموم بازگشایی شد . در مارس 2013 حدود 5 میلیون نفر از این خانه بازدید کردند . علی‌رغم محل استقرار آن در گوشه منطقه دور افتاده ای از پنسیلوانیا ، این خانه طبق اطلاعات منتشر شده در نشریات گوناگون هر ساله میزبان بیش از نفر بازدید کننده می باشد . جرکافمن سالها بعد گفت : « رایتمیدانست که تمامی انسانها مخلوقات طبیعتند ، بنابراین طرح معماری که در طبیعت بنا شود و با طبیعت همنوایی داشته باشد مطابق با آنچه که انسانها به آن تمایل نشان می دهند است . برای مثال اگرچه کل این خانه آبشاری توسط نواره های پهن پنجره ها باز نگه داشته می شود ، مردم درون آن کاملاً در امانند . انگار که در عمق یک غار جای گرفته‌اند ، یعنی داشتن امنیت کامل در مفهوم تپه های پشت سرشان .

18. Style
Fallingwater stands as one of Wright's greatest masterpieces both for its dynamism and for its integration with the striking natural surroundings. Fallingwater has been described as an architectural tour de force of Wright's organic philosophy.[22] Wright's passion for Japanese architecture was strongly reflected in the design of Fallingwater, particularly in the importance of interpenetrating exterior and interior spaces and the strong emphasis placed on harmony between man and nature. Contemporary Japanese architect Tadao Ando has stated: "I think Wright learned the most important aspect of architecture, the treatment of space, from Japanese architecture. When I visited Fallingwater in Pennsylvania, I found that same sensibility of space. But there was the additional sounds of nature that appealed to me."[23]
This organically designed private residence was intended to be a nature retreat for its owners. The house is well known for its connection to the site; it is built on top of an active waterfall which flows beneath the house.
The interior of Fallingwater depicting a sitting area with furnishings designed by Wright.

19. سبک
طرح داخلی این خانه آبشاری یک ناحیه را برای نشستن شکل میداد ، که این نیز توسط رایت برنامه ریزی شده بود. خانه آبشاری بعنوان یکی از بزرگترین شاهکارهای رایت برای هر دو خاصیت پویایی اش و نیز برای پیوستگی و یکپارچگی اش به طرز قابل توجهی با محیط پیرامونش وفق داده شده بود. خانه آبشاری بعنوان یک سبک معماری خاص از فلسفه سازمانی و ذاتی رایت معرفی شد. اشتیاق و علاقه شدید رایت به معماری ژاپنی بطور قابل ملاحظه ای در طرح خانه آبشاری منعکس شد و بخصوص در اهمیت نفوذی سطوح خارجی و فضاهای درونی و تأکید شدید بر حفظ هارمونی بین انسان و طبیعت .

20. The fireplace  hearth  in the living room integrates boulders found on the site and upon which the house was built — ledge rock which protrudes up to a foot through the living room floor was left in place to demonstrably link the outside with the inside. Wright had initially intended that the ledge be cut flush with the floor, but this had been one of the Kaufmann family's favorite sunning spots, so Mr. Kaufmann suggested that it be left as it was. The stone floors are waxed, while the hearth is left plain, giving the impression of dry rocks protruding from a stream.
Integration with the setting extends even to small details. For example, where glass meets stone walls there is no metal frame; rather, the glass and its horizontal dividers were run into a caulked recess in the stonework so that the stone walls appear uninterrupted by glazing. From the cantilevered living room, a stairway leads directly down to the stream below, and in a connecting space which connects the main house with the guest and servant level, a natural spring drips water inside, which is then channeled back out. Bedrooms are small, some with low ceilings to encourage people outward toward the open social areas, decks, and outdoors.
Bear Run and the sound of its water permeate the house, especially during the spring when the snow is melting, and locally quarried stone walls and cantilevered terraces resembling the nearby rock formations are meant to be in harmony. The design incorporates broad expanses of windows and balconies which reach out into their surroundings. The staircase leading down from the living room to the stream (mentioned above) is accessed via movable horizontal glass panes. In conformance with Wright's views, the main entry door is away from the falls.
On the hillside above the main house stands a four-bay carport, servants' quarters, and a guest house. These attached outbuildings were built two years later using the same quality of materials and attention to detail as the main house. The guest quarters feature a spring-fed swimming pool which overflows and drains to the river below.
Wright had planned in the beginning to have the house blend in to its natural settings in rural Pennsylvania.[24] In doing this he limited his color choices to two colors. The colors he chose were light ochre for the concrete and his signature Cherokee red for the steel.

21. After Fallingwater was deeded to the public, three carport bays were enclosed at the direction of Kaufmann, Jr., to be used by museum visitors to view a presentation at the end of their guided tours on the Western Pennsylvania Conservancy (to which the home was entrusted). Kaufmann, Jr. designed its interior himself, to specifications found in other Fallingwater interiors by Wright.
Driveway leading to the entrance of Fallingwater.

22. معمار ژاپنی معاصر بنام تادوا آندو اینگونه نظرش را بیان می کند که : «من فکر می کنم رایت مهمترین جنبه معماری (یعنی همان طرز صحیح بکارگیری فضاها ) را از ژاپنیها یاد گرفته است . وقتیکه من از خانه آبشاری در پنسیلوانیا بازدید کردم حس تشخیص و دقت فضایی یکسانی را حس کردم اما چیزی که توجه مرا به خود جلب کرد صداها و آواهای دل انگیز طبیعت بود که در آن خانه بخوبی شنیده می شدند .» شرح نبوغ رایت در یکپارچه سازی تمامی جزئیات طرحش تنها در عکس های گرفته شده از این خانه قابل درک است . این طرح که اساساً در طراحی منازل مسکونی شخصی کاربرد دارد؛ بخاطر ایجاد فضای بیشتر منطبق با سلیقه مالکان باز مجبور به کنار زدن بخشی از طبیعت شد. معروفیت این خانه بدلیل مرتبط بودنش با زمین های اطرافش و قرارگرفتنش درست بالای آبشاری بود که تا پائین خانه جاری بود. بخاری اصلی در اتاق نشیمن از تجمع سنگ های سائیده ای تشکیل میشد که در زمین آن منطقه و نیز برای ساخت سقف خانه مذکور نیز از آنها استفاده شده بود.
لبه سنگها که تا پائین زمین برآمدگی داشتند در امتداد کف اتاق نشیمن بدین خاطر بود تا این مکان هارمونی قابل توجهی را بین محیط خارج و داخل ایجاد کند. رایت در ابتدا عقیده داشت که لبه ها باید همتراز با کف شوند ، اما حالت ایجاد شده یکی از نقاط مورد علاقه خانواده کافمن بود؛ بنابراین آقای کافمن پیشنهاد کرد که « سنگهاباید به همان شکل طبیعی خود باقی بمانند.»سنگهای کف صیقل داده شدند در حالیکه قلب خانه از حالت صاف و دشت گونه خود درآمد تا تأثیر برآمدگیهای صخره های خشک را که بر اثر طوفان بوجود آمده بودند را نشان دهد. یکپارچگی با مد نظر قرار دادن جزئیات بسیط و کلی تا جزئیات ریز و فرعی اعمال شد .

23. برای مثال ، آنجا که شیشه ها روی دیواره سنگی نصب شدند از هیچ چارچوب فلزی استفاده نشد. شیشه ها و برش های عمودی آنها در یک قسمت گود در میان سنگ کاریها نصب شدند، بنابراین دیواره های سنگی با شیشه کاری (اعمال شده در برخی قسمتها) بصورتی یکپارچه به نظر می رسیدند. از تیرک پیش آمده در اتاق نشیمن یک پلکان مستقیماً به سمت پائین و به طرف نهر زیر خانه امتداد داشت؛ و در فضای مرتبط که خانه اصلی را به خانه مهمانان و بخش خدمه وصل می کرد یک چشمه آب چکان طبیعی در داخل برپا بود که پس از آن به سمت خارج کانال کشی شده بود. اتاق خوابها کوچک بودند و بعضی از آنها نیز سقفی کوتاه داشتند. مردم خارج از این خانه به طرف نقاط باز همچون : دالانها،بالکنها،ودربهایخروجی(دور این خانه) حرکت می کردند و برخی نیز از سمت این خانه رانندگی و عبور می کردند تا از ورودی آبشار بیرران و صدای آبی که از آن چکه میکرد و از منظره زیبای خانه لذت ببرند. بخصوص در طول فصل بهار وقتیکه برف ها آب می شدند و معمولاً دیواره های سنگی دارای کانی های طبیعی بودند و در زمانی که تیرهای تراسها تقریباً همانند شکل صخره ها بودند ؛ و در یک جمله زمانی که یک هارمونی کامل در طبیعت اطراف وجود داشت. این طرح پیوسته و گسترده تمامی پنجره ها و بالکن های دور تا دور ساختمان را شامل میشد. پلکان که از اتاق نشیمن تا نهر پائین خانه امتداد داشت (همانطور که در بالا نیز قبلاً به آن اشاره شد) برای شیشه ای افقی متحرک و در همنوایی با دیدگاه رایت ، اگرچه از دیواره اصلی آبشار دور بود اما در کل قابل دسترسی بود.در دامنه بالایی خانه اصلی چهار طاقنمای بدون سقف وجود داشت که محل استقرار خدمتکاران و خانه مهمانان بود. این ساختمان دورافتاده و متصل به ساختمان اصلی دو سال بعد با بکارگیری کیفیت یکسانی از مواد در رابطه با جزئیات خانه اصلی ساخته شد. در قسمت محل سکونت مهمانان یک استخر کوچک شنا با فواره های آب و زهکش هایی به رودخانه زیرین ساخته شده بود. پس از اینکه خانه آبشاری برای بازدید عموم گشایش یافت، سه طاقنمای بدون سقف در مسیر خانه جرکافمن حصارکشی شد تا بازدید کنندگان موزه بتوانند در آخر بازدیدشان از خانه ای که وگذار شده بود و با کمک راهنمای تور از کمیسیون پنسیلوانیای غربی منظره اطراف را نیز مشاهده کنند. کافمن کوچک داخل ساختمان را خود طراحی کرد تا بطرز خاصی متمایز از دیگر طرح های معماری داخلی رایت باشد. طرح خانه آبشاری الهام گرفته از داستان وندام است که گفته شده بود در سال 1959 آلفرد در کوهستان راشمور سکونت گزید ( فیلم هیچکاک بنام رفتن به شمال از راه شمال غرب)

24. رایت در ابتدا برنامه ریزی کرد تا این خانه را در محل سکونت طبیعی خود یعنی در یکی از روستاهای پنسیلوانیا بسازد. در حین انجام کار او رنگهای انتخابی خود برای طراحی این خانه را تنها به دو رنگ محدود کرد. رنگهای انتخابی وی اینها بودند: رنگ خاک سرخ روشن برای قسمت بتنی و یک نوع رنگ قرمز خاص (بنام چروکی) برای قسمت های فولادی.

25. Repair work
The Western Pennsylvania Conservancy conducted an intensive program to preserve and restore Fallingwater. From 1988, a New York City-based architecture and engineering firm was responsible for the materials conservation of Fallingwater. During this time the firm reviewed original construction documents and subsequent repair reports, evaluated conditions and problems, analyzed select materials, designed the re-roofing and re-waterproofing of roofs and terraces, specified the restoration for original steel casement windows and doors, reconstructed failed concrete reconstructions, restored the masonry, analyzed interior paint finishes, specified interior paint removal methods and re-painting, designed repair methods for concrete and stucco, and developed a new coating system for the concrete.
The cantilevers at Fallingwater.

26. Given the humid environment directly over running water, mold had proven to be a problem. The elder Kaufmann called Fallingwater "a seven-bucket building" for its leaks, and nicknamed it "Rising Mildew".[26] Condensation under roofing membranes was also an issue, due to the lack of damp proofing or thermal breaks.[27]
Fallingwater's structural system includes a series of very bold reinforced concrete cantilevered balconies which had problems from the beginning. Pronounced deflection of the concrete cantilevers was noticed as soon as formwork was removed at the construction stage. This deflection continued to increase over time, and eventually reached 7 inches (over a 15-foot span).
In 1995, the Western Pennsylvania Conservancy commissioned a study of Fallingwater’s structural integrity. Structural engineers analyzed the movement of the cantilevers over time and conducted radar studies of the cantilevers to locate and quantify the reinforcement. These showed that the contractor had indeed added reinforcement over Wright's plan; nevertheless, the cantilevers were still insufficiently reinforced. A 2002 article in the Philadelphia Inquirer's magazine credits engineering graduate student John Paul Huguley with discovering Wright's miscalculation in 1994; architecture firm Robert Silman Associates of New York was hired to fix the problem.[28] In fact, both the concrete and its steel reinforcement were close to their failure limits. As a result, in 1997, temporary girders were installed beneath the cantilevers to carry their weight.[29]
In 2002, the structure was repaired permanently using post-tensioning. The living room's flagstone floor's blocks were individually tagged and removed. Blocks were joined to the concrete cantilever beams and floor joists, high-strength steel cables were fed through the blocks and exterior concrete walls, and then the cables were tightened using jacks. The floors and walls were then restored, leaving Fallingwater’s interior and exterior appearance unchanged. The cantilevers now had sufficient support, and the deflection stopped.[30]

27. عملیات تعمیر و بازسازی
برای ستون پیش آمده در خانه آبشاری کمیسیون پنسیلوانیای غربی یک برنامه فشرده را برای نگهداری و تعمیر این خانه آبشاری اجرا کرد . از سال ، طرح معماری پایه ای شهر نیویورک و تجارتخانه مهندسی مسئول مکالمات در رابطه با تجهیز مواد مورد نظر برای خانه آبشاری وارد عمل شدند . در طول این دوره شرکت مهندسی اقدام به بررسی اسناد اصلی ساخت ساختمان و گزارشات تعمیر زیر مجموعه های آن و ارزیابی حالات و مشکلات و تجزیه و تحلیل مواد انتخابی کرد، که به طراحی دوباره سقف و استحکام قسمتهای نشت سقف و تراس ها و بخصوص ترمیم لولاهای استیل اصل دربها و پنجره ها و بازسازی دوباره قسمتهای تخریب شده بتنی و نیز تعمیر بنایی و تجزیه و تحلیل رنگهای قبلی پایان کار و مخصوصاً رنگهای جدا شده از هم و دوباره رنگ زنی کرد و به طراحی روشهای جدیدی برای تعمیر قسمتهای بتنی و گچ کاری شده پرداخت و یک سیستم جدید را برای آغشته کردن قسمتهای بتنی توسعه داد. وجود محیطی مرطوب در اثر حرکت مستقیم و مداوم آب، ایجاد مشکل برای قسمت های قالب ریزی شده کرد. کافمن بزرگ گفته بود : « خانهآبشارییکساختمان 7 لایهدربرابرتراوشاتاستو نام مستعار آن « فرایکپکزدن»میباشد.»همچنینطبقکمبودرطوبت (دراثر گرمای آجرها) تراکم غشار زیرین سقف موضوعی جداگانه است.

28. سیستم ساختاری خانه آبشاری شامل مجموعه ای از بتن تقویت شده وصل به بالکن ها بود که از همان ابتدا مشکلاتی را در پی داشت. خمیدگی گزارش شده از قسمتهای بتنی مرتبط با هم زودتر از آنکه فرم آن روی دیگر بخش های ساختمان تأثیر سوء بگذارد مورد توجه قرار گرفت . این خمیدگی که هر لحظه بیشتر میشد در نهایت به اندازه 7 اینچ یا 15 فوت رسید. نسخه مینیاتوری ساختمان آبشاری مذکور در MRRV ، مرکز علوم کارنگی در پیترزبرگ می باشد . در سال 1995 ، کمیسیون پنسیلوانیای غربی مطالعه ای را روی ساختارهای متصل به خانه آبشاری آغاز کرد. مهندسان ساختار ستون خمیده را لحظه به لحظه مورد بررسی قرار دادند و مطالعات خود را با بکارگیری رادار در نقطه اصلی این خمیدگی و با استفاده از کمیت فولادگذاری اجرا کردند. اینها نشان می دهند که براستی پیمانکار این پروژه عملیات فولادگذاری را طبق برنامه رایت انجام داده است. با این وجود، خمیدگی مذکور هنوز بطور باور نکردنی در حال افزایش بود. در حقیقت در عملیات فولادگذاری هر دو ماده بتن و فولاد از دست رفته بودند. در نتیجه در سال 1997 ، بطود موقت شاه تیرهای افقی زیر این خمیدگی نصب شدند تا وزن آن را متحمل شوند. در سال 2002، کل ساختار بطور اساسی با استفاده از آرماتورها تعمیر شد. بلوکها به این تیرهای پیش آمده بتنی و تیرکهای کف متصل شدند، و کابل های فولادی مستحکم شده از میان بلوکها و دیوارهای بتنی خارجی عبور داده شدند و سپس کابلها بوسیله جک محکم بسته شدند. سپس کفها و دیوره ها تعمیر شدند ، بدون اینکه کوچکترین تغییری در شکل ظاهری داخل و خارج این خانه آبشاری پدید آید. با این کار، عملیات پشتیبانی به اتمام رسید و تغییر شکل فرایند خمیدگی متوقف شد.

29. Miniature replica of the Fallingwater building at MRRV, Carnegie Science Center in Pittsburgh